Tussen die kroes en die broodsakkie.

Hier is ek dan nou “op die vloer neer gegooi, maar nie dood nie.” Die dag na ek besluit het ek veg terug, vat ek die ystersaag om die plastiek pypie vir die fontuin se elektriese kabeltjie korter te saag. Met die derde of vierde stoot van die saag, slag ek weer ‘n bokkie voor die voordeur. Ek word gesmelt in die kroes. Ek word in die broodsakkie rondgeslinger en my eie honde lek my rooi krummels van die gras af op. Ek spartel met die dood en fyftien minute later is ek valer as vroër, maar soek humor in die situasie.

By Millpark ongevalle kyk mense my half ongelowig aan en vra of ek vantevore al neusbloei gehad het. Ek moet dwing om myself in te hou en my stygende bloedruk laat die rooi vulkaan weer oopgaan. Skielik kry al dertig mense in die ongevalle almal gelyk lewe. Skielik word my vrou uitgestuur want daar is kwansuis nie nou plek vir haar nie. Skielik is ek redelik moerig. Ek wil my vrou by my hê, ons is een dis waar sy hoort!

In ACU is dit weer so. Nee jou vrou mag nie hier bly nie. Ek vra haar wat sy sou doen as dit haar man was en sy nie weet hoeveel tyd sy nog het nie. Die dokter sê: "sy! sy sal nooit trou nie." Hulle het vir haar ‘n gemakstoel nader gebring. Die volgende dag vra die dokter hoe Marlene in haar kingsize geslaap het? Dankie dokter. Ons waardeur jou hulp, humor en jou insig.

Die ander dokter vertel vannaand vir ons hoe sy oor die foon, terwyl sy met Marlene in gesprek was, gehoor het hoe ek hulle in ongevalle beveel om my ‘n Vit K inspuiting te gee – “Nou!” Wat is dit met my? Altyd gereed vir kortvat. Seker dié dat ek so gemaal en geswaai word.

Dankie Here vir die mense op my lewens pad. Die baie spesiaale dokters, die vriende hier naby, die bidders, die biddende tuinman, die ongevalle personeel, die ACU personeel, my vriende van daar vêr in Gonubie, ons vriende hier op die plaas, my pragtige vrou.